Aż dziw bierze, że tak wielu piszących posty pod tym filmem, nie zakumało, że cały ten perfekcjonizm bohatera, to nic innego jak ucieczka przed życiem. Obudował się chłop codziennymi rytuałami, jakoby miały być one jego pancerzem i dawały mu szczęście. Jednak to wszystko kruche i chwiejne jak domek z kart. Muzyka, która powinna go wzuszac, wywołuje u niego maskę uśmiechu. Pasja fotografowania drzew, to nic innego jak pasja - wydmuszka, służąca jako zagłuszacz. Relacje z ludźmi, tylko gdy ci ludzie nie wymykają się ze schematu, według którego on ich postrzega.

Ten fllm, nie jest hymnem pochwalnym dla banalnej codzienności, ale o tym, że nie ucieknie się przed Życiem, chowając się za parawan infantylnych rytuałów.