Możemy ją poznać z wywiadu przeprowadzonego w 2024 roku przez The Progressive z reżyserem Winem Wandersem. Moje tłumaczenie poniżej:

„Przedstawiłem Kojiemu Yakusho (aktorowi grającemu Hirayamę, głównego bohatera - dop.) historię jego postaci. Żeby miał jej świadomość. Ale ogólnie moją intencją było, by ludzie sami musieli sobie tę historię poskładać. Mogę zdradzić tylko tyle: był biznesmenem, był bogaty, był nieszczęśliwy, dużo pił, powoli staczał się na dno. Pewnego ranka budzi się w jakimś obskurnym pokoju hotelowym, nie wiedząc nawet, jak się tam znalazł, czy uprawiał seks i co się w ogóle wydarzyło. Nie lubi swojego życia, postrzega je jako porażkę, w zasadzie rozważa samobójstwo. Potem, wczesnym rankiem, nieoczekiwanie, na ścianę przed nim pada promień słońca, przechodzący przez małe drzewo za oknem. To swoista gra liści, światła słonecznego i poruszających się cieni. Wpatruje się w nią i zaczyna płakać, bo nigdy nie widział czegoś tak pięknego. Tak naprawdę może i kiedyś widział, ale nie zauważał. Nagle zdaje sobie sprawę, że to recepta na jego kryzys egzystencjalny – stać się kimś, kto zauważa. Rezygnuje z drogiego samochodu i kariery zawodowej, rozpoczyna pracę jako ogrodnik, by ostatecznie zatrudnić się jako dozorca toalet, ponieważ wszystkie położone są w małych parkach. Z jakiegoś powodu uznano Hirayamę za idealną osobę do zaopiekowania się tymi toaletami. Tak wyglądała jego historia.”

Muszę przyznać, że po obejrzeniu filmu w podobny sposób dopowiedziałem sobie tę historię. Na podstawie powyższego wywiadu możemy poznać żródło ostracyzmu siostry wobec głównego bohatera, która jednak wydaje się wciaż go kochać. Możliwe, że razem odziedziczyli jakąś intratną firmę po ojcu, ale w pewnym momencie Hirayama postanowił pójść własną, niezrozumiałą dla niej drogą.

Piękny film skłaniający do refleksji z możliwością wielu interpretacji.